Ik zat in slow motion en de hele wereld om mij heen was in een sneltrein – Hersenschudding herstel

Silvie
12 aug
5 minuten om te lezen

Na mijn hersenschudding voelde het alsof mijn wereld op pauze stond, terwijl de rest van de wereld gewoon doorging zoals altijd. Het enige waar ik me op kon focussen, was mijn hersenschudding. Ik had moeite om de dag door te komen en soms merkte ik niet eens wat er gebeurde buiten mijn “hersenschudding herstel” wereld.

Op het moment dat je iets traumatisch meemaakt, zoals een ziekte of een ongeluk, staat je hele wereld op z’n kop. Je herkent je lichaam niet meer en weet niet meer hoe je moet reageren op wat er om je heen gebeurt.

Alles wat je deed vóór je ongeluk voelt ineens niet meer natuurlijk aan. Ik wist niet hoe ik met de situatie om moest gaan, dus moest ik een stap terug nemen en kijken wat er eigenlijk aan de hand was.

Ik moest op de “pauzeknop” drukken, maar probeerde toch vaak op “play” te drukken. Slechte dagen waren een constante in mijn leven, niets was nog hetzelfde. Alles wat ik deed, was veranderd omdat ik niet wist hoe ik op deze “nieuwe” situaties moest reageren.

Voor mijn ongeluk was ik altijd druk: ik werkte 40 uur per week en had een druk sociaal leven. Ik kon niet meer werken en een vriend voor een uur zien was soms al vermoeiend. Ik had letterlijk op pauze gedrukt, maar dat maakte me verdrietig. Mijn leven vertraagde, mijn carrière stond stil, mijn sociale leven werd minder en de wereld om me heen voelde steeds kleiner.

Proberen hetzelfde tempo aan te houden als anderen

Ik wist dat ik een vechter was, en dat gevoel van slow motion terwijl de wereld doorging, kon ik niet accepteren. Ik probeerde hetzelfde tempo aan te houden als iedereen om me heen.

Natuurlijk was dat niet vol te houden. Na veel pogingen accepteerde ik dat slow motion oké was en dat werken aan mijn herstel nu mijn nummer één prioriteit was. Het kostte me zoveel energie om te doen alsof ik op hetzelfde niveau zat als iemand zonder hersenschudding.

Een hersenschudding zorgt ervoor dat je leven op pauze wordt gezet. Alles waar je je op moet richten, is je hersenschudding herstel. Net als bij elke andere ziekte moet je rust nemen om te herstellen. Maar wat als die herstelperiode veel langer duurt dan je ooit had gedacht? Hoe lang blijft mijn leven in deze pauzefase?

Een echte pauze bestaat niet

Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar je leven staat nooit echt stil. Vanaf het moment dat je een hersenschudding krijgt, werkt je lichaam hard om te herstellen. Je bouwt eigenlijk al aan je nieuwe leven, ook al duurt dat vaak lang. Het probleem is dat het niet het leven is dat je voor ogen had, dus lijkt het alsof je “oude” leven op je wacht totdat je genezen bent en het weer kunt oppakken.

Voor mij voelde het soms alsof sommige activiteiten nog “wachten” totdat ik ze weer kon doen. Alsof ik nog puzzelstukjes moest vinden om te herstellen voordat ik weer op de play-knop kon drukken in plaats van de pauze- of slow motion-knop.

Het moeilijkste aan een hersenschudding is dat het geen makkelijke puzzel is, het is de moeilijkste puzzel die ik ooit heb moeten oplossen.

Je leven staat langere tijd op slow motion

In het begin zeiden de meeste artsen dat het weken kon duren voordat alles weer normaal werkte. Weken? Mijn leven wekenlang op pauze zetten?! Nu, bijna vier jaar later, lach ik om het idee dat ik alleen maar in “weken” dacht in plaats van maanden of jaren.

In de jaren na mijn ongeluk moest ik veel dingen op pauze zetten: mijn sociale leven, daten, werken en sommige hobby’s. Het is niet dat ik niets meer deed, maar als ik twijfelde of ik iets aankon, deed ik het liever niet. Ik moest keuzes maken, zoals doktersafspraken prioriteren of alleen mijn beste vrienden zien in plaats van iedereen.

Als ik dat een tijdje volhield, zou alles uiteindelijk weer goed komen, toch? Alles voelde onzeker en dingen op pauze zetten zonder te weten wanneer je die knop weer los kunt laten, is frustrerend. Niemand kon me vertellen hoe lang ik op pauze moest blijven drukken of of ik die knop ooit weer los kon laten.

Het niet weten is echt zwaar, en het kan moeilijk zijn om positief te blijven als je geen verbetering voelt, terwijl je je best doet. Maar zelfs als je het niet meteen merkt, betekent dat niet dat je niet vooruitgaat. Soms duurt het gewoon even voordat je verandering ziet.

Mijn weg uit de slow motion in mijn hersenschudding herstel

Ik heb dit niet binnen een paar maanden geleerd, het duurde veel langer en ik leer nog steeds. Maar met de tijd wordt het makkelijker. Inmiddels kan ik zeggen dat mijn leven nu meer in balans is dan voor mijn ongeluk. Het is minder spontaan, maar ik besef dat het leven nooit perfect zal zijn. Ik kies ervoor om me te focussen op de positieve dingen.

Wat geeft je energie en wat kost je energie?

Ik werd veel bewuster van wat ik deed met mijn tijd, wat me gelukkig maakte, wat me energie gaf en wat alleen maar energie kostte. Ik kapte met vriendschappen die me niets deden en met dingen die ik deed, maar die me niet gelukkig maakten.

Ik realiseerde me dat ik veel sociale verplichtingen had waar ik eigenlijk geen zin in had. Voor mijn ongeluk was ik bang om iets leuks te missen, maar nu durf ik ‘nee’ te zeggen en dat geeft me het gevoel dat ik weer controle heb over mijn leven.

Als dat nu nog niet lukt, maak je geen zorgen, het kost tijd. Stap voor stap, nieuwe dingen proberen en praten met anderen in dezelfde situatie hielp mij enorm.